Starożytne i średniowieczne więzienia charakteryzowały się dużą surowością, a warunki tam panujące zagrażały zdrowiu więźniów, którzy traktowani byli często w sposób nieludzki (Rabinowicz, 1933, s. 3). Podobnie rzecz miała się w więzieniach okresu feudalnego, gdzie więźniowie byli poddawani torturom, przetrzymywani w lochach bez dostępu światła dziennego, z dużą wilgotnością i w chłodzie. 

Zamkniętych głodzono, zakuwano w kajdany na rękach i nogach, a umęczonych zmuszano do przyznania się do zarzucanej winy, by następnie okrutnie stracić, na przykład przez śmierć głodową (Rabinowicz, 1933, s. 9 i nast.).