Zagadnieniu relacji między karą a motywacją do zmiany zachowań przemocowych warto poświęcić odrębny fragment – wymierzenie kary jest bowiem konsekwencją stosowania przemocy, jeśli wina sprawcy zostanie udowodniona w postępowaniu karnym.

W polskim systemie prawnym oprócz kary pozbawienia i ograniczenia wolności i kary grzywny przewiduje się zróżnicowane środki karne wobec sprawców przemocy, które z jednej strony mają stanowić element punitywny, a z drugiej z założenia pełnić funkcję prewencyjną w odniesieniu do aktów przemocy (np. zakaz kontaktowania się z określonymi osobami, zakaz zbliżania się do określonych osób, nakaz czasowego opuszczenia lokalu mieszkalnego zajmowanego z pokrzywdzonym).

Artykuł 275a kodeksu postępowania karnego przewiduje środek zapobiegawczy wobec podejrzanych (lub oskarżonych – w zależności od etapu postępowania) w postaci nakazania oskarżonemu o przestępstwo popełnione z użyciem przemocy na szkodę osoby wspólnie zamieszkującej opuszczenie lokalu mieszkalnego zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że oskarżony ponownie popełni przestępstwo z użyciem przemocy wobec tej osoby, zwłaszcza jeśli groził popełnieniem takiego przestępstwa. Środek ten stosuje się na okres nie dłuższy niż 3 miesiące. Jeżeli nie ustały przesłanki jego stosowania, sąd pierwszej instancji, na wniosek prokuratora, może przedłużyć jego stosowanie na dalsze okresy, nie dłuższe niż 3 miesiące (art. 275a § 4 k.p.k.). W 2018 roku według danych uzyskanych z Prokuratury Generalnej liczba podejrzanych, wobec których zastosowano omawiany środek zapobiegawczy, wyniosła 3776.