Teoria i model tremy Alberta LeBlanca

Albert LeBlanc (1994), porządkując ówczesne wyniki badań nad tremą, zbudował model wyjaśniający stopień nasilenia tremy podczas przygotowania się do występu muzycznego i występowania na scenie. 

Model ten oparty jest na doświadczeniach muzycznych autora, ówczesnych teoriach i badaniach naukowych, a także konsultacjach z muzykami wykonawcami i pedagogami. LeBlanc zaznacza, że jego model uwzględnia wybrane zmienne mające wpływ na poziom tremy muzyka solisty, który jest przygotowany do występu, a występ postrzega jako subiektywnie ważne wydarzenie. Istotą modelu jest ukazanie dynamicznej interakcji czynników dotyczących fazy przygotowawczej i wykonawczej publicznego występu. Zmienne w modelu ułożone są hierarchicznie według linii czasu – poziomy najwyższe są najbardziej oddalone czasowo od momentu występu. Analizując poszczególne zmienne, należy pamiętać, że model ma charakter warstwowy: zmienne z poprzednich poziomów mają wpływ na zmienne opisane na kolejnych poziomach. Graficzną postać modelu przedstawia poniższa rycina.