Cechy zwiększające podatność na tremę. Czynniki osobowościowe

Cechy temperamentu są podstawą cech osobowości, które rozwijają się pod wpływem socjalizacji i aktywności własnej podmiotu wydarzeń życiowych. Osobowość z kolei ma wpływ na zachowanie osoby w wielu różnorodnych sytuacjach.

Neurotyczność, ekstrawersja i introwersja

Teoria osobowości Hansa Eysencka (1967, 1982), podobnie jak regulacyjna teoria temperamentu Jana Strelaua (1985), bazuje na założeniu o biologicznych uwarunkowaniach osobowości: dziedziczymy po przodkach pewne cechy układu nerwowego np. stosunek procesów pobudzenia do procesów hamowania nerwowego, poziom równowagi i ruchliwości procesów nerwowych, mające wpływ na naszą zdolność uczenia się i adaptacji do otoczenia. W swojej teorii PEN Eysenck wyróżnił trzy kluczowe wymiary.

Neurotyczność, czyli poziom reaktywności układu nerwowego przejawiający się dużą pobudliwością emocjonalną w odpowiedzi na bodźce. Osoby takie częściej odczuwają negatywne emocje lęku, przygnębienia, poczucia winy, niskiej samooceny oraz napięcia por. Strelau, 2000, s.b535. Na drugim biegunie tego wymiaru znajduje się stabilność emocjonalna, umożliwiająca zachowanie większego spokoju w sytuacjach stresogennych.

Ekstrawersja, związana z tendencją do poszukiwania doznań i stymulacji. Osoby takie są bardziej towarzyskie, aktywne, asertywne, otwarte na doświadczenia, częściej podejmują ryzyko, a w sytuacjach mało stymulujących dość szybko się nudzą. Na przeciwnym biegunie znajduje się introwersja, cechująca osoby ciche i zamknięte w sobie, unikające stymulacji, ceniące spokój i stabilność.