Psychologiczne definicje tremy

Problem tremy i radzenia sobie z nią jest dość często podejmowany w badaniach psychologicznych i pedagogicznych ze względu na jego wagę dla osiągnięć muzyków wykonawców. Efektywność oddziaływań praktycznych zależy w dużej mierze od umiejętności rzetelnej diagnozy problemu.

Psychologiczne definicje tremy powinny zawierać zbiór jasnych kryteriów dotyczących opisu i oceny badanego zjawiska na tle zjawisk pokrewnych. Zanim zostaną przytoczone owe definicje, warto jednak spojrzeć na etymologię słowa „trema”.

Wyraz „trema” pochodzi od włoskiego wyrazu tremare, co w tłumaczeniu na język polski oznacza „drżeć”, a także od łacińskiego wyrazu tremere, czyli „trząść się”. Jak podaje Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, wyraz ten w języku polskim opisuje „zdenerwowanie aktora, mówcy, wirtuoza itp. przed występem i podczas występu publicznego (Kopaliński, 1990, s. 522).  W innych językach znajdziemy określenia. W innych językach znajdziemy określenia opisujące tremę również głównie w kategoriach doznań cielesnych bez odniesienia do konkretnej emocji, np. rosyjskie сценическое волнение (poruszenie sceniczne), niemieckie Lampenfieber (gorączka świateł) odnoszą się do odczucia wzrostu poziomu pobudzenia w sytuacji występu publicznego i mogą być użyte do opisu zarówno intensywnego lęku, jak i ekscytacji.