Kryminogeneza jest to proces rozciągnięty w czasie, którego finałem jest popełnienie czynu zabronionego (Tyszkiewicz, 2007). Można zatem powiedzieć, że jest to proces, na który składają się różnego rodzaju czynniki społeczne, biologiczne i psychologiczne, które w określonej sytuacji doprowadzają osobę do podjęcia decyzji o popełnieniu czynu zabronionego.

W przypadku nieletnich kwestię popełniania czynów zabronionych i niedostosowania społecznego czasami analizuje się, traktując te zjawiska jako niemal tożsame − wskazując na fakt, że niedostosowanie społeczne bardzo często może prowadzić do przestępczości. Warto jednak rozgraniczyć te dwa pojęcia, a zarazem ich predyktory. 

Popełnianie czynów zabronionych a niedostosowanie społeczne u nieletnich

Mianem przestępczości nieletnich w literaturze określa się dość luźno ogół czynów zabronionych popełnianych przez osoby do 17. roku życia (takie, które są penalizowane w danym kraju; zwykle są to kradzieże, rozboje, używanie narkotyków itd., Farrington, 1987; szersze omówienie zagadnienia przestępczości nieletnich na gruncie polskiego prawa − rozdział 1).