Praca jako wartość centralna w życiu człowieka

Problem traktowania pracy jako czegoś bardzo ważnego w życiu pojawia się najbardziej wyraziście w kontekście pojęcia etyki pracy. Jego definicja pochodzi z początku XX wieku z prac niemieckiego socjologa Maxa Webera (1905/2010), natomiast do psychologii została wprowadzona w 1961 roku przez Davida McClellanda, który niemalże utożsamiał ją z potrzebą osiągnięć (za: Furnham, 1987).

Oryginalnie teoria ta akcentowała przede wszystkim etykę protestancką, czyli doktrynę silnie związaną z przekazem religijnym. W tej postaci etyka pracy podkreślała, że praca (także zawodowa) jest drogą do stanu łaski i zbawienia. Z tego powodu praca powinna być nieustająca, niezmordowana i pełna poświęceń. Co więcej, dobrą pracę widać w zgromadzonym majątku, który świadczy o efektywności człowieka jako pracownika. Oczywiście aktualnie etyka pracy znacząco odchodzi od odwoływania się do związków z religią (Grabowski, 2012), ale podstawowe zasady dobrej pracy pozostały w dużej mierze niezmienione. Niemniej pomimo trendu do sekularyzacji definicji tego pojęcia współczesne amerykańskie badania wskazują na wciąż istotny związek tej postawy wobec pracy z poziomem religijności pracowników (Jones, Furnham i Deile, 2010).