Psychiatria środowiskowa jako dobra wspólnota

Psychiatria środowiskowa rozumie chorobę i pomoc pacjentom lub beneficjentom poprzez historię ich życia i w szeroko rozumianym kontekście społecznym.

Jej założeniem jest, aby pomoc docierała w miejscu zamieszkania i była rozłożona na barki wielu ludzi w lokalnych wspólnotach. Odwołuje się do idei więzi i solidarności. Łączy model medyczny i społeczny. Tworzy całościowe zintegrowane modele leczenia i rehabilitacji i przez lata wspiera pacjenta w jego historii życia z chorobą. Skupia swoją uwagę na osobach chorujących ciężko i chronicznie, nie tracąc z oczu tych, którzy chorują krótko i lżej. Wspiera rodzinę i szuka wsparcia w rodzinie. Ujmuje chorego całościowo: leczenie, mieszkanie, praca i czas wolny. W ramach psychiatrii środowiskowej organizuje się pomoc wszechstronną, zorientowaną na różnorodne potrzeby pacjentów. Stara się, aby w największym możliwym stopniu służyła ona jako „pomoc prowadząca do samopomocy”. Wzmacnia zdrowe zasoby w człowieku, tak aby pacjenci na ile to możliwe, mogli pomóc sami sobie (Cechnicki, 2009).

Aby zrealizować taki program terapeutyczny, należało dokonać zmiany organizacji opieki psychiatrycznej tak, aby była powiązana z odpowiedzialnością za lokalną wspólnotę. Pomoc musi być dostarczona szybko. Musi dotyczyć zarówno pacjenta, jak i jego rodziny. Musi być zorientowana na leczenie, na psychoterapię, rehabilitację społeczną i zawodową, musi być zintegrowana, kompleksowa. Pacjent sam może wybrać miejsce leczenia, ale my nie możemy mu odmówić pomocy blisko miejsca jego życia.