Przywiązanie w okresie dorosłości

Przywiązanie może być traktowane jako prototyp relacji społecznych również w okresie dorosłości. Prawdopodobnie korzystne przywiązanie kształtuje plastyczność na nowe relacje i doświadczenia, modelując rozwój szerokich społecznych sprawności. 

Wzór afektywnej regulacji we wczesnych relacjach przywiązaniowych stabilizuje emocjonalną bazę, jest prototypem samoregulacji potrzebnej w szerokim społecznym świecie (Cassidy, 1994; Goldberg, 2000; Rostowski, 2003; Cassidy, Shaver, 2010). Nie wyklucza to oczywiście możliwości modyfikowania tych podstaw przez doświadczenia z innymi osobami, nauczycielami, dorosłymi. Wewnętrzny model relacji społecznych może podlegać przecież zmianom rozwojowym. Ponadto trzeba mieć na uwadze fakt, że większość dzieci doświadcza przywiązania nie tylko ze strony jednego obiektu, stąd też do kształtowania wewnętrznego modelu relacji społecznych mogą przyczyniać się relacje przywiązaniowe z różnymi osobami.