Jak mogą wyglądać studia psychologiczne?

Osią konstrukcyjną standardów było wprowadzone – w referacie wygłoszonym na tej konferencji – przez Jerzego Brzezińskiego, Dariusza Dolińskiego i Jana Strelaua (2004, s. 207–208) pojęcie czterowymiarowej Przestrzeni Kształcenia.

Naszym zdaniem, mimo upływu lat, ten model się nie zestarzał i warto do niego wrócić. Mało tego, stawia dosyć wygórowane warunki – zwłaszcza kadrowe. Przecież specjalistyczne treści programowe muszą być przekazywane przez badaczy, którzy sami mają określone kompetencje naukowe, są czynnymi badaczami (są autorami wartościowych publikacji naukowych), a w przypadku niektórych przedmiotów wprowadzających (na ogół od semestru letniego trzeciego roku poczynając) w obszar kompetencji profesjonalnych (np. diagnostyka kliniczna czy podstawy psychoterapii) powinni to być psychologowie z dużym doświadczeniem profesjonalnym. Nie może być tak, że do wykonywania zawodu przygotowują studentów niewiele od nich starsi, ich byli koledzy ze studiów, albo osoby, które ostatni kontakt z nauką miały kilkadziesiąt lat temu. Są to warunki, które nie wszystkie szkoły wyższe są w stanie spełnić. Ale czy aż tyle szkół musi kształcić psychologów (i znowu przypominamy, że jest to zawód zaufania publicznego)? Zresztą, trudno nam niektóre z programów kształcenia realizowanych przez słabe szkoły uznać za spełniające standardy: naukowe (zob. rozdział 1), profesjonalne (zob. rozdział 4 i 9) i etyczne (w rozumieniu przedstawionym w rozdziale 10) psychologii.