Główne założenia narracyjnej terapii więzi. Podstawą wędrowania są dobre buty

Narracyjna terapia więzi skupia się na potrzebach więzi i sposobach angażowania się w relacje wynikające ze strategii przywiązaniowych. Psychoterapeuta ma za zadanie najpierw zidentyfikować interakcje budzące lęk, a następnie pomóc parze w ich deeskalacji: albo poprzez niedopuszczenie do ich narastania, albo poprzez zmniejszenie ich częstości i intensywności (Vetere, 2008). 

Zajmuje się zatem określonym typem problemów w parze i stąd zawsze powinien rozważyć, w jakim stopniu zastosowanie narracyjnej terapii więzi w konkretnym wypadku znajduje uzasadnienie. Celem tej terapii jest przede wszystkim wzmocnienie relacji w parze. Jeśli relacja będzie dostatecznie silna, para lepiej sobie poradzi z poszczególnymi problemami. Pary raczej nie zgłaszają się na terapię, mówiąc: „Proszę wzmocnić między nami więź, bo coś ona jest kruchutka”. Zwykle relacjonują szereg problemów w związku, lecz błędem jest zajmowanie się wyłącznie tymi problemami. Nie można ich oczywiście lekceważyć, natomiast kluczowe jest, aby nie skupiać się tylko na nich. Jeśli partnerzy będą znajdowali w sobie oparcie i potrafili być ze sobą blisko, to łatwiej im będzie radzić sobie z kolejnymi problemami, które przecież i tak będą się pojawiały w toku ich wspólnego życia. Vetere (2008, s. 102) pisze: „Naszym zadaniem nie jest więc uczenie komunikacji czy rozwiązywania problemów, a raczej pomoc w badaniu i ustalaniu, czym jest bezpieczna baza i kiedy jest odczuwana, zaś nadrzędnym celem terapeutycznym jest rozwój bardziej pozytywnych i satysfakcjonujących relacji”.