Po rozważeniu najbardziej realistycznych wariantów ofiara przemocy ma szansę na zbudowanie planu bezpieczeństwa, czyli wychodzenia z kryzysu, z poczuciem, że to ona jest jego autorem. Plan ten powinien określać, co powinno być zrobione, jaki jest udział klientki/klienta, a co pozostaje w gestii interwenta. 

Ważne, by tak zaplanować pierwsze kroki, żeby były motywacją do dalszego wysiłku osoby korzystającej z pomocy. Można na tym etapie użyć zasobów ofiary, które mogą być przez nią wykorzystane w procesie przechodzenia przez kryzys i jego rozwiązywania, takich jak wszelkie konstruktywne wzorce myślenia, umiejętności interpersonalne, adaptacyjne, nawet sprawdzone w przeszłości sposoby radzenia sobie, choć może nie w aż tak traumatycznych sytuacjach. Tu też należy zakwalifikować umiejętności, wiedzę, hobby, a nawet sprawność fizyczną. Wszystkie powinny być wykorzystane do wzmocnienia ofiary przez takie konstruowanie procesu pomocy, wobec którego będzie ona miała poczucie własnej skuteczności, rozstrzygające o powodzeniu zakończenia kryzysu (Resick i in., 2008; Kubacka-Jasiecka, 2016).