Psychoterapia systemowa

Podejście systemowe w psychoterapii jest dobrze znane i opisane w polskiej literaturze (np. przez Tryjarską, 2006a, 2006b, 2006c). Zastosowanie myślenia systemowego w praktyce nie jest jednak łatwe.

Na ogół myśli się raczej o poszczególnych osobach niż o tym, jak one wspólnie funkcjonują. Z perspektywy systemowej na parę powinno się patrzeć jako na całość. Myśląc więc o parach, które zgłaszają się do mnie na konsultację, zastanawiam się, jaki jest charakterystyczny dla tej pary wzorzec zachowań albo wzajemny sposób regulowania emocji. Nawykowo mówi się: ona robi to czy tamto, on robi coś innego, ona mówi..., na co on odpowiada… A przecież można też zapytać, co oni robią wspólnie, co wspólnie mówią lub wspólnie przeżywają. „Wspólnie” w tym wypadku nie oznacza tego samego, czyli że robią, mówią lub przeżywają to samo. Oni współtworzą to, co robią, mówią, przeżywają, są tego współautorami. Podstawowe założenie psychoterapii systemowej brzmi: elementy składające się na system, wchodzące ze sobą w interakcje, zaczynają tworzyć nową jakość.