Formy kontaktów skazanych ze społeczeństwem

Aby osiągnąć efekty w procesie resocjalizacji, nie można resocjalizować w oderwaniu od społeczeństwa, co więcej – można stwierdzić, że jeżeli jednostka ma dobrze funkcjonować w społeczeństwie po zakończeniu kary pozbawienia wolności, nie wolno dopuścić do zerwania tej niewidzialnej nici, która łączy pojedynczych ludzi w rodziny, grupy i społeczeństwa.

W latach siedemdziesiątych narastająca w świecie atmosfera pesymizmu wokół kary pozbawienia wolności, a zwłaszcza skuteczności jej wykonania, doprowadziła do tego, że zaczęto kwestionować samą jej ideę. Ponadto podkreślono trudności w ustaleniu kierunków działalności resocjalizacji na tle zróżnicowanych układów społecznych, ekonomicznych i politycznych współczesnych społeczeństw. Z wystąpień i materiałów zaprezentowanych przez wybitnych specjalistów określonych dziedzin wiedzy przebijało szereg elementów krytycznych, ukazujących między innymi społeczność więzienną jako szczególną część marginesu społecznego, a zwłaszcza negatywne wpływy izolacji więziennej i jej kryminogenność. Krytycy ci pisali, że „więzienie jest zaprzeczeniem każdej nowoczesnej koncepcji z dziedziny wychowania” (Podgórecki, 1977, s. 96).