Co dają, a czego nie dają studia magisterskie i co można dzięki nim osiągnąć?

Studia powinny dawać aktualną wiedzę, wprowadzać w stan badań w poszczególnych działach psychologii, uświadamiać granice wiedzy, rzeczy poznane, zaledwie napoczęte, czyli tak zwane gorące problemy, oraz pytania, na które jeszcze nie ma jednoznacznych odpowiedzi. 

A nade wszystko powinny uczyć myślenia problemowego i dawać narzędzia do samodzielnego rozwiązywania problemów. Nie mniej ważna jest formacja intelektualna, wrażliwość społeczna i etyczna oraz etos zawodowy. Przez formację intelektualną rozumiemy specyficzny sposób pojmowania człowieka z głęboką świadomością jego niepowtarzalnej indywidualności oraz różnic pomiędzy ludźmi. By człowieka zrozumieć i skutecznie z nim pracować, trzeba umieć ująć w nawias własne przekonania i oczekiwania, trzeba umieć w sposób otwarty i empatyczny podejść do każdego innego. Z kolei w badaniach trzeba nauczyć się co najmniej dwu ważnych rzeczy. Po pierwsze probabilistycznego myślenia. Hipotezy stawiane na gruncie psychologii (podobnie jak w innych naukach empirycznych) są potwierdzane z określonym, ale nigdy stuprocentowym prawdopodobieństwem, a efekty są statystyczne. Badania wykazują słabe, umiarkowane albo silne powiązanie zmiennych oraz różnice międzygrupowe, których istotność statystyczna bywa imponująca, pomimo iż są to najczęściej różnice w nasileniu jakiejś właściwości, a nie występowanie w jednej grupie przy całkowitym braku w drugiej. Co więcej, wyniki mają często więcej niż jedną interpretację. Trzeba więc nauczyć się również relatywizmu w myśleniu o człowieku i o interpretacji teoretycznej wyników badań, odwołującej się do różnych, poznawczo równoważnych, teorii empirycznych – zwłaszcza badań diagnostycznych.