Podejmowanie określonych ról oraz dokonywanie wyborów życiowych zależy od cech indywidualnych danej osoby. O kohabitacji mogą decydować wiek, płeć, wykształcenie, ale również ukształtowana w wyniku rozwoju jednostki określona filozofia życiowa, które określają jednocześnie motywy współzamieszkiwania bez ślubu.

Wiek wyznacza zwykle określone oczekiwania i reguły funkcjonowania jednostki. Okazuje się, że niemałżeńskie wspólnoty są atrakcyjne przede wszystkim dla partnerów młodych (de Jong Gierveld, 2004; Kwak, 2005; Reinhold, 2010). Badania prowadzone w Niemczech (Nave-Herz, 2002) oraz w Polsce (Janicka, 2003, 2006, 2011) ujawniają, że istnieje relatywnie mniej związków nieformalnych, których partnerzy byliby w wieku 45 i więcej lat. W Stanach Zjednoczonych w związkach partnerskich jest ponad połowa kobiet między 19 a 44 r.ż. (Reinhold, 2010). Dla osób młodych wybór kohabitacji stanowi próbę uniezależnienia się od rodziców (Lonardo i in., 2010), a jednocześnie demonstrację dorosłości i niechęć do całożyciowych deklaracji. Bywa że bezpośrednią przyczyną wchodzenia w związki niemałżeńskie jest również wczesny wiek inicjacji seksualnej. Kohabitacja stanowi tu swoistą praktykę przedmałżeńską, która nie sprzyja stabilizacji.