Radość osiągania

Jednym ze sprawdzianów poprawności procedury edukacyjnej jest poziom szczęścia dziecka. Dla rozwijającego się organizmu rozwój sam w sobie jest źródłem radości. Rozwój dziecka odbywa się przez aktywność. Aktywność zgodna z podstawowymi prawami rozwoju daje mu radość.

Odpoczynek lub bezczynność są obce naturze dziecka. Tym, co pobudza je do aktywności, jest ciekawość. Ciekawość płynie z naturalnych popędów w szczególnych okresach życia dziecka. Radość dziecka jest radością z własnych osiągnięć.

Dziecko uwielbia doprowadzać aktywność do końca

Choć dorosłemu może się to wydawać trywialne, dziecku takie dokonanie daje poczucie siły i niezależności. Kiedy ukończy ono konkretną aktywność albo cykl aktywności, jest szczęśliwe z powodu swojego osiągnięcia. Towarzyszący temu element hedonistyczny zachęca dziecko do podejmowania kolejnych aktywności w ramach samorozwoju. Nie sposób nie przypomnieć sobie w tym miejscu stwierdzenia Arystotelesa, że szczęście jest działaniem w zgodzie z doskonałą cnotą.