Należy spojrzeć z odwagą na tę nadzwyczajną rzeczywistość: dziecko ma życie psychiczne, a jego kolejne delikatne przejawy przechodzą niezauważone, dlatego dorosły może nieświadomie niszczyć jego obraz.

Niektóre moje zapiski znalezione na starych stronicach w następujący sposób opisują naszą metodę.

Kim jesteście? 

Inauguracja pierwszej szkoły dla małych dzieci w wieku od trzech do sześciu lat odbyła się 6 stycznia 1906 roku. Nie mogę powiedzieć, że pracowała ona zgodnie z moją metodą, ponieważ w tamtym czasie jeszcze ona nie istniała, ale już wkrótce miała się narodzić. Tamtego dnia było tylko pięćdziesięcioro biednych dzieciaczków, nieokrzesanych i nieśmiałych, wiele z nich płakało. Niemal wszystkie były dziećmi analfabetów powierzonymi pod moją opiekę.

Początkowy plan polegał na zebraniu grupy małych dzieci z kamienicy, aby nie przesiadywały samotnie na schodach, nie brudziły ścian i nie bałaganiły. W tym celu w kamienicy został nam przydzielony jeden pokój do zabaw, przedszkole. Mnie zaproponowano objęcie opieki nad tą instytucją, która „dobrze się zapowiadała”.