O zachowaniu zaburzonym mówi się wówczas, kiedy człowiek nie może za jego pomocą zaspokajać podstawowych zadań życiowych (realizować potrzeb, bronić się przed niebezpieczeństwami). Towarzyszy temu psychopatologia mechanizmów przystosowawczych i regulacyjnych, czyli brak adaptacyjnej kontroli relacji z otoczeniem i standardów własnego postępowania. 

Objawem zaburzonego zachowania może być wyuczony nawyk, mechanizm obronny, zaburzenie w procesie nadawania sensu rzeczywistości, forma dezorganizacji zachowania, ekspresja deficytów warunkowanych strukturalnymi i funkcjonalnymi cechami OUN czy też deficytów uczenia się w toku socjalizacji (Seligman i Rosenhan, 2003).

Zaburzenia zachowania a zaburzenia psychiczne

Zaburzenia zachowania (abnormal behavior) to wszelkie niepożądane zachowania dewiacyjne (Carson, Butcher i Mineka, 2003), które wiążą się z przeżywanym przez jednostkę cierpieniem, przejawiają się trudnościami w przystosowaniu indywidualnym, naruszają normy społeczne, są dziwaczne i nieracjonalne, niekontrolowane i nieprzewidywalne, a także niekonwencjonalne i wzbudzają dyskomfort obserwatora (Seligman i Rosenhan, 2003). Pojęcie tak rozumiane byłoby nadrzędne w stosunku do zaburzeń psychicznych (mental disorders), choć Cierpiałkowska i Sęk (2016) wymieniają je rozłącznie, co powoduje, że można je rozumieć jako właściwie równoległe sobie. Tutaj pojęcie zaburzeń zachowania będzie stosowane w tej pierwszej, szerszej kategorii.