Neutralność światopoglądowa psychoterapeutów

Wprowadzone wcześniej pojęcie światopoglądu filozoficznego należy odnieść do często spotykanego w literaturze przedmiotu określenia neutralności światopoglądowej psychoterapeuty (zob. np. Toeplitz-Winiewska, 2009; Marchewka, Sikora, 2013). Neutralność światopoglądowa psychoterapeuty w żadnej mierze nie oznacza braku przekonań czy też wartości, jakimi terapeuta kieruje się w życiu.

Jak wskazywałem powyżej, nie istnieje takie zjawisko jak umysł bezzałożeniowy, a w ślad za tym, taki stan rzeczy, w którym psychoterapeuta byłby pozbawiony osobistego światopoglądu. Pozwolę sobie świadomie postawić być może kontrowersyjną tezę – neutralność światopoglądowa psychoterapeuty jako stan bezzałożeniowej świadomości nie istnieje. Przeciwnie, jak postaram się wykazać poniżej, dążenie do nieposiadania osobistych przekonań może być wręcz procesem przeciwterapeutycznym, a w konsekwencji szkodliwym. Natomiast psychoterapeuta świadomy swojego światopoglądu i metodycznie go pogłębiający, dzięki refleksji nad jego założeniami filozoficznymi, może i powinien przyjmować w terapii neutralną postawę światopoglądową. Jej charakterystykę przedstawię w dalszej części tego rozdziału.

Rozważanie na ten temat wypada jednak rozpocząć od przedstawienia możliwego przypadku terapeuty, który chciałby być neutralny światopoglądowo, a nie tylko zajmować neutralną światopoglądowo postawę podczas terapii. Jak mógłby wyglądać jego sposób myślenia i działania?