Terapia dzieci – ofiar krzywdzenia

Praca z dziećmi, które doświadczyły przemocy, odrzucenia, poniżania, jest szczególnie trudna nie tylko z powodu głębokości zaburzeń, lecz także ze względu na możliwy brak wsparcia w rodzinie biologicznej dla proponowanych działań pomocowych. 

Wielu członków rodzin, świadomych na pewnym etapie własnej dysfunkcjonalności, utożsamia pracę z rodziną jako tę, która jest wykonywana na zewnątrz, przez instytucje do tego powołane, nie widząc miejsca i wagi współdziałania w procesie naprawczym.

Praca psychologiczna z dziećmi ofiarami krzywdzenia jest często bardzo angażująca i obciążająca. Wielokrotnie w jej trakcie zostają uruchomione silne przekonania i emocje, które wpływają na proces terapii (Ambroziak, 2018). Dzieci krzywdzone często są bardzo wrażliwe na sygnały interpersonalne, wyszukują komunikatów mogących świadczyć o zagrożeniu, często je nadinterpretują. Kontekst pracy z dzieckiem powinien szczególnie uczulać terapeutów i terapeutki na monitorowanie własnych reakcji w trakcie terapii (Ambroziak, 2018).

Celem leczenia dziecka krzywdzonego jest uznanie doświadczeń ofiary, odbudowanie w nim zaufania, wzmacnianie jego własnej autonomii, zbudowanie poczucia siły i kontroli, zrozumienie przez dziecko zmian, jakie dokonały się pod wpływem traumatycznego doświadczenia. W zależności od wieku dziecka stosuje się odpowiednią formę terapii, pamiętając zawsze o konieczności zapewnienia poczucia bezpieczeństwa jako warunku podstawowego pracy terapeutycznej. Z tego powodu praca terapeutyczna powinna niekiedy obejmować dziecko wraz z jego opiekunem lub rodziną (Holt i in., 2014). Dotyczy to zwłaszcza małych dzieci.